"Λυπάμαι κύριε, δεν είναι στις αρμοδιότητες μου, εξάλλου περιμένει πολύς κόσμος στην ουρά".
"Σας επαναλαμβάνω πως δεν είναι στις αρμοδιότητες μου κύριε, συμπληρώστε ξανά την αίτηση και περιμένετε στην ουρά".
"Δεν έχουμε εμείς τέτοιες αιτήσεις κυρία μου, δεν είναι στις αρμοδιότητες μας".
"Θα πάτε στον επάνω όροφο, εκείνοι είναι αρμόδιοι" .
"Όχι κύριε, λάθος σας στείλανε στον κάτω όροφο θα πάρετε μια αίτηση και μετά θα έρθετε σε εμάς"
Πας, γυρνάς ανεβαίνεις, κατεβαίνεις, γράφεις αιτήσεις, πας στον αρμόδιο, σε στέλνει σε έναν αρμοδιότερο, κατεβαίνεις στον πρώτο όροφο, σε στέλνουν στον έκτο, από τον έκτο σε στέλνουν σε άλλη διεύθυνση, αλλά εκεί κλείνουν και πρέπει να πας άλλη μέρα.
Ξανά πας. Ο αρμόδιος έχει άδεια και πρέπει να πας σε άλλη υπηρεσία, εκεί βρίσκεις έναν αρμόδιο, αλλά είναι αρμόδιος για ένα μόνο χαρτί και πρέπει να βρεις και τον άλλο αρμόδιο. Ξανά τρέχεις, πας, φέρνεις γύρους, περιμένεις στην ουρά, σου δίνουν μια αίτηση, σε στέλνουν στο πρώτο γραφείο, για να σε ενημερώσουν τελικά, πως δε χρειαζόταν όλα αυτά.
"Γιατί σας στείλανε εκεί κύριε? Απαπα.. ταλαιπωρούν τον κόσμο..Δεν έχουν έναν αρμόδιο να τους βάλει σε τάξη.."
"Ακούς Σούλα, μια βδομάδα τον τρέχουν τον άνθρωπο".
Μια συνηθισμένη μέρα σε δημόσια υπηρεσία, μια μέρα που όλοι έχουμε ζήσει και για πάντα θα θυμόμαστε.. Τα βρίσκεις τελικά τα χαρτιά που χρειάζεσαι, χάνεις και μερικά κιλά από το πήγαινε έλα, μαθαίνεις και τους δρόμους, πιάνεις και την κουβέντα (μη χάσεις) με τους υπαλλήλους για τα χάλια της χώρας μας και για την κόρη της Σούλας που είναι στο λύκειο τώρα, άριστη μαθήτρια, να μπει σε μια σχολή να πάρει ένα χαρτί.
Σε κερνάνε και κουλουράκι που το έχουν από το πρωί εκεί, μην πάει χαμένο, (έχει γεμίσει όλο το γραφείο σουσάμια)...... αλλά αυτός ο αρμόδιος?
Που είναι επιτέλους αυτός ο αρμόδιος?
